3.5.2020 IV Niedziela Wielkanocna
Dz 2, 14a. 36-41 Bóg uczynił Jezusa Mesjaszem
W dniu Pięćdziesiątnicy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił donośnym głosem:
«Niech cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego ukrzyżowaliście, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem». Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca: «Cóż mamy czynić, bracia?» – zapytali Piotra i pozostałych apostołów. «Nawróćcie się – powiedział do nich Piotr – i niech każdy z was przyjmie chrzest w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie w darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których Pan, Bóg nasz, powoła». W wielu też innych słowach dawał świadectwo i napominał: «Ratujcie się spośród tego przewrotnego pokolenia!» Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz.
Ps 23 (22), 1b-3a. 3b-4. 5. 6 (R.: por. 1b) Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego
Pan jest moim pasterzem, †
niczego mi nie braknie, *
pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, *
orzeźwia moją duszę.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach *
przez wzgląd na swoją chwałę.
Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, †
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. *
Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą.
Stół dla mnie zastawiasz *
na oczach mych wrogów.
Namaszczasz mi głowę olejkiem, *
kielich mój pełny po brzegi.
Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną *
przez wszystkie dni życia
i zamieszkam w domu Pana *
po najdłuższe czasy.
1 P 2, 20b-25 Nawróciliście się do Pasterza dusz waszych
Najdrożsi:
To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a znosicie cierpienia. Do tego bowiem jesteście powołani. Chrystus przecież również cierpiał za was i zostawił wam wzór, abyście szli za Nim Jego śladami. On grzechu nie popełnił, a w Jego ustach nie było podstępu. On, gdy Mu złorzeczono, nie złorzeczył, gdy cierpiał, nie groził, ale zdawał się na Tego, który sądzi sprawiedliwie. On sam w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości – krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni. Błądziliście bowiem jak owce, ale teraz nawróciliście się do Pasterza i Stróża dusz waszych.
Aklamacja (J 10, 14)
Ja jestem dobrym pasterzem
i znam owce moje, a moje Mnie znają.
J 10, 1-10 Jezus jest bramą owiec
Jezus powiedział:
«Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem. Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. A kiedy wszystkie wyprowadzi, staje na ich czele, owce zaś postępują za nim, ponieważ głos jego znają. Natomiast za obcym nie pójdą, lecz będą uciekać od niego, bo nie znają głosu obcych». Tę przypowieść opowiedział im Jezus, lecz oni nie pojęli znaczenia tego, co im mówił. Powtórnie więc powiedział do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ja jestem bramą owiec. Wszyscy, którzy przyszli przede Mną, są złodziejami i rozbójnikami, a nie posłuchały ich owce. Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony – wejdzie i wyjdzie, i znajdzie pastwisko. Złodziej przychodzi tylko po to, aby kraść, zabijać i niszczyć. Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie, i miały je w obfitości».
Rozważanie:
Można by się zastanowić, jak to jest, że Jezus raz mówi o sobie, że jest bramą, później w dalszej części tekstu nazywa się Dobrym Pasterzem, a oprócz tego jest też nazywany barankiem. Cóż może oznaczać to połączenie określeń? Kim zatem jest Jezus? Otóż, Jezus jest wszystkim. Jezus jest absolutnym centrum w chrześcijaństwie. Jest bramą, przez którą się wchodzi do życia wiecznego, ale też bramą, która wyprowadza nas z naszych lęków tak, jak wyprowadził uczniów zamkniętych w wieczerniku. Jest bramą, która strzeże nas przed tymi, którzy chcieli by wtargnąć w nasze życie. Jezus jest Dobrym Pasterzem, który pokazuje drogę do zbawienia, który gromadzi wszystkich w jedność. On daje nadzieję na wytchnienie w czasie trudności. Jezus jest także barankiem, który był zaprowadzony jako ofiara przebłagalna za nasze grzechy. On oddał swoje życie za nasze grzechy, za które my powinniśmy zapłacić naszym życiem. Jego krew, jak krew baranków zabijanych w Świątyni Jerozolimskiej, która miała być krwią przelaną za grzechy ludzi, obmyła nas z naszych win. Jemu zawdzięczamy wszystko i jesteśmy zaproszeni do dawania świadectwa życia człowieka odkupionego krwią Jezusa, które będzie się objawiało przez walkę ze swoimi słabościami i grzechem, by przekroczyć bramę, którą jest Chrystus pomimo swojego lęku. Będzie się to świadectwo objawiało przez budowanie jedności między ludźmi, która jest gromadzona przez Jezusa, Dobrego Pasterza oraz przez uczestnictwo w uczcie Baranka, którą jest Eucharystia i życie związane z sakramentami.