8.03.2020   II Niedziela Wielkiego Postu

Rdz 12, 1-4a Powołanie Abrahama na ojca Ludu Bożego

Pan Bóg rzekł do Abrama: «Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy tobie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi». Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał.

Ps 33 (32), 4-5. 18-19. 20 i 22 (R.: por. 22) Okaż swą łaskę ufającym Tobie

Słowo Pana jest prawe, *

a każde Jego dzieło godne zaufania.

On miłuje prawo i sprawiedliwość, *

ziemia jest pełna Jego łaski.

Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, *

na tych, którzy oczekują Jego łaski,

aby ocalił ich życie od śmierci *

i żywił ich w czasie głodu.

Dusza nasza oczekuje Pana, *

On jest naszą pomocą i tarczą.

Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska, *

według nadziei pokładanej w Tobie.

2 Tm 1, 8b-10 Bóg nas powołuje i oświeca

Najdroższy:

Weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą! On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. Ukazana zaś została ona teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa, który zniweczył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię.

Aklamacja (Por. Mt 17, 5) Chwała Tobie, Królu wieków

Z obłoku świetlanego odezwał się głos Ojca:

«To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie».

Mt 17, 1-9 Czystość duszy zapewnia oglądanie chwały Boga

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli.

A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie».

Rozważanie:

Bóg wezwał Abrama do wyjścia z ziemi, która była jego ojczyzną. Musiał pójść w nieznane, ze świata, który znał, do zupełnie obcego miejsca. Nie miał żadnej gwarancji, że zostanie dobrze przyjęty, nie wiedział, co go spotka. Miał tylko słowo Boga, nakazujące mu wyjść i obietnicę, że będzie z nim błogosławieństwo i on sam będzie błogosławieństwem. Abram był posłuszny Bogu i zrobił to, co mu nakazał. W ten sposób dokonała się ogromna przemiana w jego życiu. Ewangeliczna scena przemienienia wskazuje, że to Bóg jest sprawcą tego, co dokonało się na górze. Grecki oryginał tekstu opisuje ten moment słowem μετεμορφωθη (metemorfōthē), znaczącym został przemieniony. To sam Bóg Ojciec okazał swoją moc wobec uczniów, ukazał uwielbione ciało Chrystusa. Tylko Bóg jest w stanie dokonać takiej przemiany. Żaden człowiek nie byłby w stanie dokonać czegoś takiego. Jezus w posłuszeństwie spełniał wolę Ojca. Abraham był posłuszny Bożemu nakazowi. Tak samo w naszym życiu przemiana dokonuje się za sprawą Boga, Jego mocą. Wszystko zależy od tego, czy będziemy Mu posłuszni i pozwolimy Mu działać. Prośmy Boga o ufność w Jego moc i dobroć, która dokonuje w naszym życiu wielkich rzeczy.