2.2.2020  Święto ofiarowania Pańskiego

Ml 3, 1-4 Przybędzie do swojej świątyni Pan, którego oczekujecie

To mówi Pan Bóg:

«Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów. Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy się ukaże? Albowiem On jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro, a wtedy będą składać Panu ofiary sprawiedliwe. Wtedy będzie miła Panu ofiara Judy i Jeruzalem jak za dawnych dni i lat starożytnych».

Ps 24, 7-8. 9-10 (R.: por. 10b) Pan Bóg Zastępów, On jest Królem chwały

Bramy, podnieście swe szczyty, †

unieście się, odwieczne podwoje, *

aby mógł wkroczyć Król chwały.

Kto jest tym Królem chwały? †

Pan, dzielny i potężny, *

Pan, potężny w boju.

Bramy, podnieście swe szczyty, †

unieście się, odwieczne podwoje, *

aby mógł wkroczyć Król chwały.

Kto jest tym Królem chwały? *

Pan Zastępów: On jest Królem chwały.

Hbr 2, 14-18 Jezus jest we wszystkim podobny do ludzi

Ponieważ dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i Jezus także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy przez całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli. Zaiste bowiem nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe. Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom.

Aklamacja (Łk 2, 32)

Światło na oświecenie pogan

i chwała ludu Twego, Izraela.

Łk 2, 22-40 Ofiarowanie Jezusa w świątyni

Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż nie zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:

«Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu

w pokoju, według Twojego słowa.

Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,

któreś przygotował wobec wszystkich narodów:

światło na oświecenie pogan

i chwałę ludu Twego, Izraela».

A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu». Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostawała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Rozważanie:

Maryja i Józef udają się do Świątyni, by ofiarować swojego Syna, Syna Bożego Bogu, wypełniając tym samym prawo. Jezus zostaje poświęcony Bogu Ojcu - zostaje ofiarowany nam. Oddaje się cały, oddaje swoją miłość z wielkiej miłości, bezinteresownej. Staje się światłem na oświecenie pogan i chwałą ludu Izraela. Tak jak w dzisiejszej Ewangelii oddaje się jako bezbronne dziecko, tak robi to co dzień w Eucharystii - daje siebie w Ciele i Krwi pod postaciami chleba i wina, dzieli się swoim miłosierdziem w Sakramencie Pokuty, ofiarowuje się w sakramentach, daje swoją łaskę, przenika, karmi  Swoim Słowem. Tak łatwo jednak przegapić, nie zauważyć tej wielkiej ofiary – miłości.

Jezus obecny w Świątyni przemienia życie starca Symeona i prorokini Anny, którzy pełni ufności, wiary w Pismo, w Słowo, z wielką tęsknotą wyczekiwali tego co mieli obiecane, oczekiwali Zbawiciela. Poddani i prowadzeni przez Ducha Świętego rozpoznali Go. Są wzorami dla nas, aby z otwartością serca i umysłu przyjmować Boga, który nam się ofiarowuje, radować się z Jego obecności, uwielbiać Go, wierzyć w Boże słowo, w Boże obietnice, oddawać się działaniu Bożego Ducha oraz pragnąć spotkania z  żywym Jezusem, który uzdalnia do służby Kościołowi.

Syna Bożego przynosi do Świątyni Maryja – Matka Jezusa i nasza – pośredniczka, która wskazuje nam na samego Jezusa i do Niego nas prowadzi oraz Józef – pośrednik, który pomaga nam swoim przykładem zbliżać się do Boga. Są naszymi opiekunami, przyjaciółmi, nauczycielami, towarzyszami w naszej relacji z Bogiem, z Jezusem.

Uroczystość ta to również Święto Życia Konsekrowanego. Osoby konsekrowane poprzez śluby ubóstwa, posłuszeństwa i czystości ofiarują się Panu Bogu, tak jak stało się to w dniu ofiarowania Pana Jezusa w świątyni. Ich życie złożone Bogu w darze to znak dla świata, przypominający o wielkiej miłości, dobroci i hojności Boga.