22.09.2019   XXV Niedziela Zwykła

Am 8, 4-7 Bóg ukarze gnębicieli ubogich

Słuchajcie tego wy, którzy gnębicie ubogiego, a bezrolnego pozostawiacie bez pracy, którzy mówicie: «Kiedyż minie nów księżyca, byśmy mogli sprzedawać zboże, i kiedy szabat, byśmy mogli otworzyć spichlerz? A będziemy zmniejszać efę, powiększać sykl i wagę podstępnie fałszować. Będziemy kupować biednego za srebro, a ubogiego za parę sandałów, i plewy pszeniczne będziemy sprzedawać».Poprzysiągł Pan na dumę Jakuba: «Nie zapomnę nigdy wszystkich ich uczynków».

Ps 113 (112), 1b-2. 4-6. 7-8 (R.: por. 1b i 7b)Pana pochwalcie, On dźwiga biednego

Chwalcie, słudzy Pańscy, *

chwalcie imię Pana.

Niech imię Pana będzie błogosławione *

teraz i na wieki.

Pan jest wywyższony ponad wszystkie ludy, *

ponad niebiosa sięga Jego chwała.

Kto jest jak nasz Pan Bóg, †

który mieszka w górze *

i w dół spogląda na niebo i na ziemię?

Podnosi z prochu nędzarza *

i dźwiga z gnoju ubogiego,

by go posadzić wśród książąt, *

wśród książąt swojego ludu.

1 Tm 2, 1-8 Wspólne błagania za wszystkich ludzi

Polecam przede wszystkim, by prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich sprawujących władzę, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne z całą pobożnością i godnością. Jest to bowiem dobre i miłe w oczach Zbawiciela naszego, Boga, który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy.Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich, jako świadectwo, w oznaczonym czasie. Ze względu na nie ja zostałem ustanowiony głosicielem i apostołem – mówię prawdę, nie kłamię – nauczycielem pogan w wierze i prawdzie.Chcę więc, by mężczyźni modlili się na każdym miejscu, podnosząc ręce czyste, bez gniewu i sporów.

Aklamacja (Por. 2 Kor 8, 9)

Jezus Chrystus, będąc bogatym, dla was stał się ubogim,

aby was ubóstwem swoim ubogacić.

Łk 16, 1-13Nie możecie służyć Bogu i Mamonie

Jezus powiedział do uczniów: «Pewien bogaty człowiek miał rządcę, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek. Przywołał więc go do siebie i rzekł mu: „Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego zarządzania, bo już nie będziesz mógł zarządzać”.Na to rządca rzekł sam do siebie: „Co ja pocznę, skoro mój pan odbiera mi zarządzanie? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. Wiem już, co uczynię, żeby mnie ludzie przyjęli do swoich domów, gdy będę odsunięty od zarządzania”.Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: „Ile jesteś winien mojemu panu?” Ten odpowiedział: „Sto beczek oliwy”. On mu rzekł: „Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz: pięćdziesiąt”. Następnie pytał drugiego: „A ty ile jesteś winien?” Ten odrzekł: „Sto korców pszenicy”. Mówi mu: „Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt”. Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z podobnymi sobie ludźmi niż synowie światłości.Ja też wam powiadam: Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków.Kto w bardzo małej sprawie jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w bardzo małej sprawie jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie. Jeśli więc w zarządzaniu niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, to kto wam prawdziwe dobro powierzy? Jeśli w zarządzaniu cudzym dobrem nie okazaliście się wierni, to któż wam da wasze?Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi.Nie możecie służyć Bogu i Mamonie!»

Rozważanie:

Jezus uczy nas, jak odnosić się do dóbr ziemskich. Nie mają one być celem samym w sobie, bo i tak nic nie weźmiemy ze sobą na drugą stronę. Ukazując przykład nieuczciwego rządcy zaznacza, że dobra materialne mogą być źródłem kłótni i sporów, ale mogą też posłużyć do budowania zgody i dobra, ale tylko wtedy, gdy to nie ludzki interes będzie w centrum, ale troska o dobro innych ludzi. Postępowanie rządcy było niegodziwe, bo oszukiwał swojego pana, ale zostało docenione to, że uszanował tych, którzy jak on byli dłużnikami, że nie chciał wzbogacić się za wszelką cenę pomimo konieczności odejścia z urzędu. Tak samo jest z Bogiem; to On jest tym panem, który jest oszukiwany, my naszymi grzechami oszukujemy Go nie zarządzając w sposób właściwy tym, co należy do Niego. Dla Boga jednak ważniejsze jest, byśmy potrafili w takich sytuacjach być razem we wspólnocie, dobra, które są nam powierzone nie mają być najwyższą wartością, ale tylko środkiem do pogłębiania relacji z innymi, tak jak zrobił to rządca z przypowieści. Nie chodzi tu o to, by oszukiwać w konkretnych sytuacjach, ale Jezus użył tu zabiegu hiperboli, czyli pewnego rodzaju wyolbrzymienia, by pokazać, jak powinna wyglądać relacja człowieka z innymi ludźmi i z Bogiem.

Niegodziwa mamona to dobra ziemskie; ludzie z natury są skłonni do egoizmu i gromadzenia wokół siebie tego, co może dawać pozór zabezpieczenia. Jednak same dobra zamykają na relacje, a człowiek jest także istotą relacyjną, ma potrzeby wyższe niż tylko związane z tym, co materialne. Odrzucając relacje – Boga, drugiego człowieka, czynimy sobie krzywdę, doprowadzamy do naszego osamotnienia, a w rezultacie do śmierci, bo życie bez Boga, życie z myślą, że jest się samowystarczalnym, co nie jest prawdą, jest wielkim oszustwem, które wyniszcza nie tylko nas samych, ale też innych ludzi wokół. Wtedy odbieramy wspólnocie siebie samych, zubożamy ją o nasz wkład, nic przy tym nie zyskując, bo żadne dobro materialne nas nie nasyci. Jezus widzi ten problem, ukazując rządcę, który w bardzo prosty sposób doszedł do tego wniosku – w trudnej sytuacji tylko ludzie i Bóg mogą go uratować, nie zaś rzeczy. Jest to dla nas nauka i napomnienie do zwracania się w kierunku bliźnich, a umiarkowanego korzystania z dóbr materialnych, usunięcia ich z centrum naszego życia, a postawienie tam Boga, bo tylko On może dać nam życie.