26.05.2019 VI Niedziela Wielkanocna
Dz 15, 1-2. 22-29 Dekret Soboru Jerozolimskiego
Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: «Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni». Kiedy doszło do niemałych sporów i roztrząsań między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jeruzalem, do apostołów i starszych. Wtedy apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabą, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści: «Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego, Jezusa Chrystusa, poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy oznajmią wam ustnie to samo. Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!»
Ps 67 (66), 2-3. 4-5. 6 i 8 (R.: por. 4) Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże
Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi; *
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę, *
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.
Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, *
niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.
Niech się narody cieszą i weselą, †
bo rządzisz ludami sprawiedliwie *
i kierujesz narodami na ziemi.
Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, *
niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.
Niech nam Bóg błogosławi *
i niech cześć Mu oddają wszystkie krańce ziemi.
Ap 21, 10-14. 22-23 Miasto Święte
Uniósł mnie anioł w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte – Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga. Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki i wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach – dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu szczepów synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka. A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek. I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą – Baranek.
Aklamacja (J 14, 23)
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.
J 14, 23-29 Duch Święty nauczy was wszystkiego
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie».
Rozważanie:
Jezus daje bardzo praktyczne rady odnośnie do tego, jak stosować Jego naukę w życiu. Bardzo często mówimy o miłości chrześcijańskiej i dobrze – niech nauka Jezusa będzie na naszych ustach, ale nie możemy pozostawić tej nauki tylko na ustach. Jezus mówi, że ten, kto Go miłuje, będzie zachowywał przykazania. Miłość ma objawiać się w konkretnych czynach. W liście św. Jakuba czytamy: Pokaż mi wiarę swoją bez uczynków, to ja ci pokażę wiarę ze swoich uczynków (Jk 2, 18b). Po czynach poznaje się prawdziwego ucznia Jezusa, a nie po obietnicach dawanych bez pokrycia. Miłość Jezusa, którą On nas obdarzył pochodzi od Ojca i rozlewa się na cały świat. To my jesteśmy jej przekazicielami, jeśli nie będziemy jej okazywać innym ludziom, sami jej nie otrzymamy, bo zatrzymamy ją i nie pozwolimy, by inni ją otrzymali.
Jezus obiecał Ducha Parakleta, który nauczy nas wszystkiego. Duch Święty jest Osobą Trójcy, która pochodzi od Ojca i od Syna, z ich wzajemnej miłości, to On jest miłością, która została wysłana na świat, Obrońca, Pocieszyciel. On umożliwia nam swoimi darami wytrwać w miłości i wierności Bożym przykazaniom. Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym, działajmy Jego mocą, pozwólmy uczynić się narzędziami w spełnianiu woli Bożej na co dzień. Nie zatrzymujmy się tylko na słowach, ale przejdźmy do czynów. Zacznijmy okazywać miłość nie od wielkich czynów, ale od naszego środowiska, od naszych bliskich, wśród zwykłej rzeczywistości. Wielkie czyny zostaną spełnione, gdy ugruntujemy się w rzeczach małych. Gdy będziemy żyć miłością codziennie, dostąpimy ostatecznej Miłości, jaką jest Bóg w wieczności, czyli osiągniemy stopień świętości. Do niego dochodzi się nie deklaracjami słownymi, ale małymi wyborami i decyzjami podejmowanymi między Bogiem a samym człowiekiem. Jeśli będzie się wiernym na co dzień, w małych rzeczach, będzie się też wiernym w rzeczach wielkich, bo ten, kto żyje w miłości, pozostanie w niej do końca. Dostąpi się wtedy pokoju, o którym mówi Jezus, pokoju płynącego z wzajemnej miłości, bez zazdrości, nienawiści.