20.01.2019   II Niedziela Zwykła

Iz 62, 1-5 Jeruzalem odnajduje swojego Oblubieńca

Przez wzgląd na Syjon nie umilknę, przez wzgląd na Jerozolimę nie spocznę, dopóki jej sprawiedliwość nie błyśnie jak zorza i zbawienie jej nie zapłonie jak pochodnia. Wówczas narody ujrzą twą sprawiedliwość i chwałę twoją wszyscy królowie. I nazwą cię nowym imieniem, które usta Pana określą. Będziesz prześliczną koroną w rękach Pana, królewskim diademem w dłoni twego Boga. Nie będą więcej mówić o tobie «Porzucona», o krainie twej już nie powiedzą «Spustoszona». Raczej cię nazwą «Moje w niej upodobanie», a krainę twoją – «Poślubiona». Albowiem spodobałaś się Panu i twoja kraina otrzyma męża. Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój Budowniczy ciebie poślubi, i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się rozraduje.

Ps 96 (95), 1-2a. 2b-3. 7-8. 9 i 10ac (R.: por. 3) Pośród narodów głoście chwałę Pana

Śpiewajcie Panu pieśń nową, *

śpiewaj Panu, ziemio cała.

Śpiewajcie Panu, *

sławcie Jego imię.

Każdego dnia głoście Jego zbawienie. *

Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,

rozgłaszajcie Jego cuda *

pośród wszystkich ludów.

Oddajcie Panu, rodziny narodów, *

oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.

Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu, *

przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.

Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku, *

zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem.

Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *

będzie sprawiedliwie sądził ludy.

1 Kor 12, 4-11 Różne dary Ducha Świętego

Bracia:

Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce.

Aklamacja (Por. 2 Tes 2, 14)

Bóg wezwał nas przez Ewangelię,

abyśmy dostąpili chwały Pana naszego, Jezusa Chrystusa.

J 2, 1-11 Pierwszy cud Jezusa w Kanie Galilejskiej

W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: «Nie mają wina». Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czy jeszcze nie nadeszła godzina moja?» Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie». Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Jezus rzekł do sług: «Napełnijcie stągwie wodą». I napełnili je aż po brzegi. Potem powiedział do nich: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu». Ci więc zanieśli. Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory». Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.

Rozważanie:

Ewangelia ukazuje Jezusa przychodzącego na wesele zaraz po momencie, w którym powołał uczniów. Państwo młodzi znajdują się w bardzo trudnej sytuacji, brakuje wina na ich weselu, wino zaś jest symbolem radości. Tam, gdzie pojawia się Jezus, tam jest radość. Małżeństwo nie było szczęśliwe, symbolizuje to relację narodu wybranego, że Bóg jest panem młodym, któremu brak oblubienicy, bo jest Mu niewierna. Kościół, który stworzy Jezus będzie tą prawdziwą Oblubienicą. Innym ważnym elementem są stągwie do oczyszczeń, które są puste, czyli nie spełniają swojej roli, stary kult świątyni jest niewystarczający i dopiero Jezus każąc sługom napełnić stągwie odnawia kult. Gdy stągwie napełniły się wodą, Jezus przemienił ją w wino, czyli oczyszczenie człowieka, które daje Jezus przynosi radość i dopełnia stary kult.

Maryja zaś jest tą, która prowadzi do Jezusa, nie przesłaniając w swojej pokorze Jego Osoby. Jest dla nas wzorem zaufania. Ona pokazuje, jak powinna wyglądać nasza modlitwa – powinna być pozwoleniem, by Jezus działał, a my byśmy uczynili wszystko, co powie, jak słudzy, którzy napełnili ogromne stągwie wodą bez żadnych słów sprzeciwu. Pełnienie woli Jezusa przynosi szczęcie i radość, bo Jezus chce, byśmy żyli w radości ciesząc się Jego zbawieniem. Chce, byśmy stali się nową rodziną, według nowego Prawa, które On przynosi. Ratuje nas z trudnych sytuacji, ale potrzeba naszej wiary, by pozwolić Mu działać. Mamy też orędowniczkę w Jego Matce, Maryi, która wyprasza u Niego dla nas łaski. Trzeba nam wzrastać w ufności, bo Jezus działa wśród nas, ale jeśli nie będziemy chcieli Go przyjąć, nic nie będzie dla nas mógł zrobić, bo w swojej miłości nie pogwałci naszej wolności. Uczniowie uwierzyli w Niego, gdy ukazał swoją moc i chwałę. Nam Jego chwała ukazuje się na co dzień w Eucharystii, Jezus oddał się nam całkowicie, a od nas zależy, czy przyjmiemy Go do serc i pozwolimy Mu działać.