13.01.2019   Uroczystość Chrztu Pańskiego

Iz 40, 1-5. 9-11 Przygotujcie drogę dla Pana

«Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!» – mówi wasz Bóg. «Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy». Głos się rozlega: «drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i pagórki obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją każdy człowiek zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały». Wstąp na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny na Syjonie! Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem! Podnieś głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: «oto wasz Bóg! oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie jak pasterz pasie on swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie».

Ps 104 (103), 1-2a. 3b-4. 24-25. 27-28. 29b-30 (R.: por. 1a) Chwal i błogosław, duszo moja, Pana

Błogosław, duszo moja, Pana, *

Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!

odziany w majestat i piękno, *

światłem okryty jak płaszczem.

Chmury są Twoim rydwanem, *

przechadzasz się na skrzydłach wiatru.

Wichry używasz za swych posłów, *

sługami Twoimi ogień i płomienie.

Jak liczne są dzieła Twoje, Panie! †

Ty wszystko mądrze uczyniłeś, *

ziemia jest pełna Twoich stworzeń.

Oto jest morze, ogromne i szerokie, †

a w nim żyjątek bez liku, *

zwierząt wielkich i małych.

Wszystko to czeka na Ciebie, *

byś dał im pokarm we właściwym czasie.

Gdy im dajesz, zbierają, *

gdy otwierasz swą rękę, sycą się Twym dobrem.

Kiedy odbierasz im oddech, marnieją *

i w proch się obracają.

Stwarzasz je, napełniając swym duchem, *

i odnawiasz oblicze ziemi.

Tt 2, 11-14; 3, 4-7 Chrystus zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym

Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić lud wybrany sobie na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków. Gdy ukazała się dobroć i miłość zbawiciela naszego, Boga, do ludzi, nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w duchu Świętym, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, zbawiciela naszego, abyśmy usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego.

Aklamacja (Por. Łk 3, 16)

Jan powiedział: «Idzie mocniejszy ode mnie;

On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem».

Łk 3, 15-16.21-22 Chrzest Jezusa

Gdy lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w swych sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. on będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem». Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. a gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił nad Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a z nieba odezwał się głos: «Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie».

Rozważanie:

Na samym początku nasuwa się pytanie, po co Jezusowi był potrzebny chrzest, skoro był Synem Bożym, skoro nigdy nie zgrzeszył, nie został objęty grzechem pierworodnym? Był najdoskonalszym z ludzi, jednak chciał być jak ludzie przyjął na siebie nasze słabości. Jezus jest bliski ludziom. Przychodzi i bierze na siebie to, czego ludzie już nie mogli unieść. Mógł przyjść jako potężny władca w blasku mocy, ale On pokornie przyjął chrzest jak zwykły człowiek z rąk proroka, którego sam posłał, by zapowiedział Jego nadejście. Zniżył się do poziomu ludzi, chcąc być takim, jak oni, dzielić z nimi los. Bóg dał znak ludziom, gdy Duch Święty zstąpił na Niego, został namaszczony, by głosić Dobrą Nowinę o końcu niewoli w cieniu grzechu i śmierci. Bóg ukazał, że Jezus jest Jego Synem umiłowanym, a skoro Jezus przyszedł pojednać ludzi z Ojcem, ludzkość stanie się nowym stworzeniem, umiłowanym przez Boga tak samo, jak Jego Syn.

Jan Chrzciciel był poddany ciężkiej próbie; widział tych wszystkich ludzi, którzy gromadzili się wokół niego, wielu było skłonnych uznać go za Mesjasza, a gdy przyszedł Jezus, wiedział, że jego rola się kończy. Wykazał się wielką pokorą ustępując Jezusowi miejsce. Jest wzorem dla każdego, ponieważ każdy człowiek ma w sobie skłonności do tego, by dążyć do swoich celów, ambicje często ponoszą i są powodem egoistycznego myślenia. Jan ustąpił miejsca Mesjaszowi, tak samo każdy powinien w swoim sumieniu rozpoznać moment nadejścia Chrystusa, by swoimi ambicjami Go nie zakryć.

Sam okres liturgiczny mówi o dynamice nadejścia Chrystusa. Jeszcze niedawno przeżywaliśmy Święta Bożego Narodzenia, Jego Objawienie, a teraz Jezus rozpoczyna swoją publiczną działalność. Przyjmuje Ducha Świętego i idzie głosić Ewangelię. Chrześcijaństwo nie jest biernym stylem życia. Historia zbawienia postępuje dynamicznie, bo Jezus pragnie dokonać zbawienia ludzkości. Czy potrafimy dostrzec to, że Jezus pragnie zbawienia ludzi, naszego zbawienia? Czy czujemy się umiłowanymi dziećmi Boga?