9.12.2018  II Niedziela Adwentu

Ba 5, 1-9 W drodze do nowego Jeruzalem

Odłóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana. Przyoblecz się w płaszcz sprawiedliwości pochodzącej od Boga, włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego! albowiem Bóg chce pokazać wspaniałość twoją wszystkiemu, co jest pod niebem. imię twe u Boga na wieki będzie nazwane: «Pokój sprawiedliwości i chwała pobożności». Podnieś się, Jeruzalem! Stań na miejscu wysokim, spojrzyj na wschód, zobacz twe dzieci, zgromadzone na słowo Świętego od wschodu słońca aż do zachodu, rozradowane, że Bóg o nich pamiętał. Wyszli od ciebie pieszo, pędzeni przez wrogów, a Bóg przyprowadzi ich niesionych z chwałą, jakby na tronie królewskim. Albowiem postanowił Bóg zniżyć każdą górę wysoką, pagórki odwieczne, doły zasypać do zrównania z ziemią, aby bezpiecznie mógł kroczyć Izrael w chwale Pana. Na rozkaz Pana lasy i drzewa pachnące ocieniać będą Izraela. Z radością bowiem poprowadzi Bóg Izraela do światła swej chwały z właściwą sobie sprawiedliwością i miłosierdziem.

Ps 126 (125), 1b-2b. 2c-3. 4-5. 6 (R.: por. 3a) Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas

Gdy Pan odmienił los Syjonu, *

wydawało się nam, że śnimy.

Usta nasze były pełne śmiechu, *

a język śpiewał z radości.

Mówiono wtedy między narodami: *

«Wielkie rzeczy im Pan uczynił».

Pan uczynił nam wielkie rzeczy *

i radość nas ogarnęła.

Odmień znowu nasz los, o Panie, *

jak odmieniasz strumienie na Południu.

Ci, którzy we łzach sieją, *

żąć będą w radości.

Idą i płaczą, *

niosąc ziarno na zasiew,

lecz powrócą z radością, *

niosąc swoje snopy.

Flp 1, 4-6. 8-11 Bądźcie czyści i bez zarzutu na dzień Chrystusa

Bracia:

Zawsze, w każdej modlitwie, z radością zanoszę prośbę za was wszystkich – z powodu waszego udziału w szerzeniu Ewangelii od pierwszego dnia aż do chwili obecnej. Mam właśnie ufność, że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa. Albowiem Bóg jest mi świadkiem, jak gorąco tęsknię za wami wszystkimi ożywiony miłością Chrystusa Jezusa. A modlę się o to, by miłość wasza doskonaliła się coraz bardziej i bardziej w głębszym poznaniu i wszelkim wyczuciu dla oceny tego, co lepsze, abyście byli czyści i bez zarzutu na dzień Chrystusa, napełnieni plonem sprawiedliwości, który przynosimy przez Jezusa Chrystusa, na chwałę i cześć Boga.

Aklamacja (Łk 3, 4c. 6)

Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego;

wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.

Łk 3, 1-6 Wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże

Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i Trachonitydy, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina zostanie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte staną się prostymi, a wyboiste drogami gładkimi i wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże».

Rozważanie:

Mogłoby się nam wydawać dziwne to, że Ewangelista Łukasz podaje tak szczegółowy opis tego, kto rządził ziemiami, na których miała miejsce ziemska działalność Jezusa. Zastanawiamy się, jaki jest cel wymieniania po kolei cesarza, tetrarchów i kapłanów, skoro oni nie mieli wiele wspólnego z dziełem zbawienia, a wręcz ci ostatni byli przeciwni Jezusowi. Otóż, autor natchniony wymienia historyczne postacie, by pokazać, że Ewangelia, Dobra Nowina nie jest bajką, nie jest jakąś idealistyczną opowiastką, ale konkretną historią, zamieszczoną w konkretnej rzeczywistości.

Ludzie w tamtych czasach tak naprawdę niewiele różnili się od nas. Poza mentalnością i warunkami życiowymi byli takimi samymi ludźmi jak my, mieli takie same wątpliwości. To właśnie do nich Jezus przyszedł, a wcześniej był zapowiadany przez Jana Chrzciciela. Ówcześni ludzie byli uciemiężeni rzymską okupacją, miele codzienne zajęcia, pracę i właśnie w tych okolicznościach usłyszeli zapowiedź przyjścia Mesjasza. Od razu skojarzyli, że będzie to wybawca polityczny i na takiego liczyli, jednak działalność Jezusa pokazała, że chodzi o przemianę duszy, o zbawienie od grzechu, który daje śmierć wieczną.

Tak samo jest w naszej rzeczywistości. Możemy się czuć znudzeni, że ciągle doświadczamy tego samego, tymczasem przyjście Jezusa nie jest takie samo każdego roku. On wchodzi w naszą sytuację życiową, w której się znajdujemy, łączy się z nami w tym, co przeżywamy. Inni ludzie są dla nas jak Jan Chrzciciel, który przez konkretnie wskazane przezeń wydarzenia daje zapowiedź Jego przyjścia, oni tak samo wskazują nam Chrystusa w życiu codziennym poprzez zwyczajne sytuacje, z którymi się spotykamy, przez dobro, które doświadczamy od innych.

Ta zapowiedź Jana Chrzciciela nawiązuje do proroka Barucha, który ukazuje że Bóg zniżył swój majestat, zniżył każdą wysoką górę i pagórki odwieczne, ale też zasypał doły. Tymi górami i dołami są nasze rany na duszy, nasz obraz Boga, którego postrzegamy jako odległego i nierealnego, nasze wady i braki. Bóg się nad nami lituje i przychodzi do nas osobiście. Schodzi z tych naszych gór, wychodzi naprzeciw naszym fałszywym wyobrażeniom i pokazuje się takim, jakim jest. Nie rażą Go nasze braki, On je leczy, równa nasze doły, wyprowadza nas z nich, byśmy mogli kroczyć w chwale.

To nie są żadne podniosłe opowieści. To się dzieje na co dzień. Bóg do nas przychodzi w konkretnej rzeczywistości, realizuje  historię zbawienia wśród konkretnych ludzi. Od nas zależy, czy będziemy chcieli w tym uczestniczyć, czy otworzymy się na Jego działanie. Otwarcie się na nie to staranie się zmieniać swoje złe nawyki, otwarcie się na ludzi, głębsza modlitwa i refleksja nad życiem w kontekście Słowa Bożego, bo Bóg przez nie do nas przemawia.