10.06.2018 Dziesiąta Niedziela Zwykła

Rdz 3, 9-15 Obietnica odkupienia

Gdy Adam spożył z drzewa, Pan Bóg zawołał na niego i zapytał go: «Gdzie jesteś?» On odpowiedział: «Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się». Rzekł Bóg: «Któż ci powiedział, że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść?» Mężczyzna odpowiedział: «Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem». Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: «Dlaczego to uczyniłaś?» Niewiasta odpowiedziała: «Wąż mnie zwiódł i zjadłam». Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: «Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i dzikich; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono ugodzi cię w głowę, a ty ugodzisz je w piętę».

Ps 130 (129), 1b-2. 3-4. 5-7a. 7b-8 (R.: por. 7bc) Bóg Zbawicielem, pełnym miłosierdzia

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie, *

Panie, wysłuchaj głosu mego.

Nachyl swe ucho *

na głos mojego błagania.

Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie, *

Panie, któż się ostoi?

Ale Ty udzielasz przebaczenia, *

aby Ci służono z bojaźnią.

Pokładam nadzieję w Panu, †

dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie, *

dusza moja oczekuje Pana.

Bardziej niż strażnicy poranka *

niech Izrael wygląda Pana.

U Pana jest bowiem łaska, *

u Niego obfite odkupienie.

On odkupi Izraela *

ze wszystkich jego grzechów.

2 Kor 4, 13 – 5, 1 Nadzieja apostolskiego życia

Bracia:

Mamy tego samego ducha wiary, według którego napisano: «Uwierzyłem, dlatego przemówiłem», my także wierzymy i dlatego mówimy, przekonani, że Ten, który wskrzesił Jezusa, z Jezusem przywróci życie także nam i stawi nas przed sobą razem z wami. Wszystko to bowiem dla was, ażeby łaska, obfitująca we wdzięczność wielu, pomnażała się Bogu na chwałę. Dlatego to nie poddajemy się zwątpieniu, chociaż bowiem niszczeje nasz człowiek zewnętrzny, to jednak ten, który jest wewnątrz, odnawia się z dnia na dzień. Niewielkie bowiem utrapienia nasze obecnego czasu gotują bezmiar chwały przyszłego wieku dla nas, którzy się wpatrujemy nie w to, co widzialne, lecz w to, co niewidzialne. To bowiem, co widzialne, przemija, to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie. Wiemy bowiem, że kiedy nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie.

Aklamacja (J 12, 31b-32)

Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony,

a Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony,

przyciągnę wszystkich do siebie.

Mk 3, 20-35 Szatan został pokonany

Jezus przyszedł z uczniami swoimi do domu, a tłum znów się zbierał, tak że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: «Odszedł od zmysłów». A uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: «Ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy». Wtedy przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Jeśli jakieś królestwo jest wewnętrznie skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc Szatan powstał przeciw sobie i jest z sobą skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i dopiero wtedy dom jego ograbi. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego». Tymczasem nadeszła Jego Matka i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać. A tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: «Oto Twoja Matka i bracia na dworze szukają Ciebie». Odpowiedział im: «Któż jest moją matką i którzy są moimi braćmi?» I spoglądając na siedzących dokoła Niego, rzekł: «Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką».

Rozważanie:

Jezus pokazuje, jak należy żyć wiarą, do jakiego stopnia oddać się Bogu. Jezus został nazwany przez ludzi szalonym, głosił Ewangelię z takim oddaniem, że Jego najbliżsi przyszli, aby Go powstrzymać, nie mogli się jednak dostać do Niego z powodu tłumów. Następnie Jezus tłumaczy, kto jest Jego bratem, siostrą, matką – są to ci, którzy pełnią wolę Ojca. Jak my świadczymy życiem o woli Ojca; jak ona się w nim realizuje? Czy jesteśmy braćmi dla Jezusa, czy może próbujemy w nas samych powstrzymać łaskę, którą od Niego otrzymujemy. Jak odpowiadamy na wolę Bożą, jak reagujemy na sam zwrot wola Boża? Najczęściej kojarzy się negatywnie: gdy odniesiemy sukces, mówimy udało się, a gdy coś się nie powiedzie, mówimy wola Boża. Bóg nie chce dla nas nieszczęścia, my wszystkie niepowodzenia przypisujemy Bogu, bo On się nie broni, nie jest wrzaskliwy, nie upomina się o zapłatę, ani nie karci za odstępstwo. W nas samych jest większy rygoryzm, niż przypisujemy Bogu – my sami się karzemy za swoje niepowodzenia, nasza psychika jest tak zbudowana, że jest nastawiona na sukces, walkę, a każda porażka przeczy tym nastawieniom, więc z samej natury wypływa negatywna reakcja, a w związku z tym, że człowiek nie chce przyjąć tej prawdy oskarża Boga, ludzi, wszystkich, ale nie siebie. Wszędzie widzimy interes, by coś zyskać, a jak najmniej stracić. Nie jesteśmy chętni oddawać się całkowicie temu, co nie jest pewne, nie chcemy ryzykować szaleństwa dla Jezusa, by nie zostać nazwanym dziwakiem, bo przez to stracimy w oczach świata, który będzie robił wszystko, by nas zdyskredytować, tak, jak próbowali Jezusowi wmówić, że wyrzuca złe duch mocą Belzebuba (por. Mk 3, 22). Droga Jezusa nie jest drogą wygody, ale poświęcenia i ofiary. Pozwólmy się nazwać szaleńcami, by mieć udział w zbawieniu, jakie daje nam Chrystus, nasz prawdziwy brat.