20.05.2018  Niedziela Zesłania Ducha Świętego

 

Dz 2,1–11 Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym

Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. Pełni zdumienia i podziwu mówili: ”Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże”.

 

Ps 104, 1ab i 24ac.29bc–30.31 i 34 Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

Błogosław, duszo moja, Pana, *

o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki.

Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, *

ziemia jest pełna Twych stworzeń.

 

Gdy odbierasz im oddech, marnieją *

i w proch się obracają.

Stwarzasz je, napełniając swym duchem *

i odnawiasz oblicze ziemi.

 

Niech chwała Pana trwa na wieki, *

niech Pan się raduje z dzieł swoich,

Niech miła Mu będzie pieśń moja, *

będę radował się w Panu.

 

1 Kor 12,3b–7.12–13 Duch Święty źródłem jedności chrześcijan

Bracia:

Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: ”Panem jest Jezus”.  Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra.  Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.

 

Sekwencja

Przybądź, Duchu Święty,

Ześlij z nieba wzięty

Światła Twego strumień.

 

Przyjdź, Ojcze ubogich, Przyjdź,

Dawco łask drogich,

Przyjdź, Światłości sumień.

 

O, najmilszy z gości,

Słodka serc radości,

Słodkie orzeźwienie.

 

W pracy Tyś ochłodą,

W skwarze żywą wodą,

W płaczu utulenie.

 

Światłości najświętsza,

Serc wierzących wnętrza

Poddaj Twej potędze.

 

Bez Twojego tchnienia,

Cóż jest wśród stworzenia?

Jeno cierń i nędze.

 

Obmyj, co nieświęte,

Oschłym wlej zachętę,

Ulecz serca ranę.

 

Nagnij, co jest harde,

Rozgrzej serca twarde,

Prowadź zabłąkane.

 

Daj Twoim wierzącym,

W Tobie ufającym,

Siedmiorakie dary.

 

Daj zasługę męstwa,

Daj wieniec zwycięstwa,

Daj szczęście bez miary.

 

Aklamacja

Przyjdź, Duchu Święty,

napełnij serca swoich wiernych

i zapal w nich ogień swojej miłości.

 

J 20,19–23 Jezus daje Ducha Świętego

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: ”Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.

A Jezus znowu rzeki do nich: ”Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ”Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”.

 

Rozważanie:

Uczniowie trwali w lęku, dopóki nie pojawił się Jezus zmartwychwstały. On niweczy wszelkie lęki. Jezus posłał uczniów, by głosili Dobrą Nowinę tak, jak Jego posłał Ojciec. Jezus nie zostawi ich samych – daje Ducha Świętego, który da im moc odpuszczania grzechów. Opisana scena zesłania Ducha Świętego, gdy języki ognia spoczywają na każdym z uczniów świadczą o charakterze powołania – mają płonąć gorliwością, bo ją właśnie dostali; napełnieni Duchem mają głosić Dobrą Nowinę.

Duch zstępuje na każdego z nas, napełniając nas swoją nadprzyrodzoną mocą, bo nikt bez Jego pomocy nie będzie w stanie powiedzieć: Jezus jest Panem (por. 1Kor 12, 3). Jezus przychodząc przynosi pokój, jednak nie spokój. Życie chrześcijańskie jest ciągłą działalnością, ciągłym świadczeniem o wierze. Zamknięci w wieczerniku uczniowie trwali w lęku i nie byli w stanie zrobić nic. Jezus daje pokój ducha, wyzwala, ale jednocześnie daje zadanie. Mamy swoim życiem świadczyć, że jesteśmy świadkami męki, śmierci i zmartwychwstania naszego Pana. Czy z naszego życia inni ludzie będą mogli odczytać tę prawdę? Czy żyjemy jak prawdziwi świadkowie? Jak wyglądają nasze rozmowy? Jak często pada w nich imię Jezus?

Jesteśmy częścią Kościoła i pełnimy powszechną misję kapłańską wiernych – każdy swoim życiem pokazuje innym Zbawiciela. Czy będziemy potrafili wyjść poza nasz dom i mówić otwarcie o wierze, tak, jak mówił Piotr po otrzymaniu Ducha Świętego, że zrozumieć go mogli nawet cudzoziemcy?(por. Dz 2, 6nn) Gdy mówi się językiem miłości, zanikają wszelkie bariery, a ludzie garną do prawdy, bo w ich naturę jest wpisane jej pragnienie. Duch Święty pokonuje wszelkie trudności i umożliwia człowiekowi dokonywać rzeczy, o których nigdy by nie pomyślał. Zawierzmy Mu się, bo tylko On może nam dać zdolność do prowadzenia pełnego życia chrześcijańskiego i czerpania zeń radości.

 

Copyright © Parafia Olchowa pw. Matki Bożej Fatimskiej.  Projekt i wykonanie dwnet.eu

stat4u