13.05.2018 Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego

Dz 1, 1-11 Uniósł się w ich obecności w górę

Pierwszą Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, w którym dał polecenia apostołom, których sobie wybrał przez Ducha Świętego, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku przykazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca: «Słyszeliście o niej ode Mnie – mówił – Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym». Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?» Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jeruzalem i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi». Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy jeszcze wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».

Ps 47 (46), 2-3. 6-7. 8-9 (R.: por. 6) Pan wśród radości wstępuje do nieba

Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie, *

radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,

bo Pan Najwyższy i straszliwy, *

jest wielkim Królem nad całą ziemią.

Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków, *

Pan wstępuje przy dźwięku trąby.

Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie, *

śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.

Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, *

hymn zaśpiewajcie!

Bóg króluje nad narodami, *

Bóg zasiada na swym świętym tronie.

Ef 4, 1-13 Dojdziemy do miary wielkości według Pełni Chrystusa

Bracia:

Zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich. Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego. Dlatego mówi Pismo: «Wstąpiwszy na wysokości, wziął do niewoli jeńców, rozdał ludziom dary». Słowo zaś „wstąpił” cóż oznacza, jeśli nie to, że również zstąpił do niższych części ziemi? Ten, który zstąpił, jest i Tym, który wstąpił ponad wszystkie niebiosa, aby wszystko napełnić. On też ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami, aby przysposobili świętych do wykonywania posługi dla budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa.

Aklamacja (Mt 28, 19a. 20b)

Idźcie i nauczajcie wszystkie narody.

Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.

Mk 16, 15-20 Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga

Jezus, ukazawszy się Jedenastu, powiedział do nich:

«Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Te zaś znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie». Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.

Rozważanie:

Jezus wzywa wszystkich nas do wielkich rzeczy, mamy głosić Jego Słowo na całym świecie, mamy dawać świadectwo wiary wszystkim ludziom. Zgromadzeni na liturgii jesteśmy jak apostołowie w wieczerniku, w trakcie zesłania Duch Świętego, nam także jest udzielona ta łaska, także otrzymujemy Ducha Bożego, by głosić Słowo swoim życiem. Nasze postępowanie ma świadczyć o naszej wierze. Jezus mówi, jakie rzeczy będą czynić ci, którym Jego Duch zostanie udzielony; będą to czyny dobra, które niekoniecznie muszą być kojarzone ze spektakularnymi cudami – wyrzucimy za Jego pomocą z siebie złego ducha, czyli będziemy mieć dobrą wolę, natchnięci przez Ducha Świętego, otrzymamy łaskę pokoju, którego tak trzeba nam na co dzień, zaczniemy mówić nowym językiem miłości, odrzucimy na bok złe słowa przekleństw, będziemy potrafili pojednać się z tymi, którym było nam trudno rozmawiać, żyć bez wymiany jadowitych słów nienawiści z tymi, którzy byli dla nas jak jadowite węże, a gdy usłyszymy złe słowa do nas skierowane niczym trucizna, łaską wsparci, oddamy je Bogu, nie będąc próbować się za nie zemścić i w rezultacie uwolnimy się od ich jadu. Czasem nasze słowa mogą być dla innych lekarstwem, a nasza postawa dla innych może być jedyną Ewangelią, jaką w całym życiu doświadczą naprawdę, a która będzie dla nich uzdrowieniem. Jeżeli tylko pójdziemy, tak, jak Jezus nam polecił, On zawsze z nami będzie i nigdy nas nie opuści, a nasze życie będzie miało sens, a chociaż mogą występować różne trudności, z Duchem od Niego otrzymanym, nigdy nie będą na tyle potężne, byśmy pomocą odeń wsparci nie mogli ich przezwyciężyć, bo to Bóg jest wielkim Królem nad całą ziemią (Ps 47, 3b).