18.02.2018   I Niedziela Wielkiego Postu

Rdz 9, 8-15 Przymierze Boga z Noem po potopie

Tak rzekł Bóg do Noego i do jego synów: «Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię». Po czym Bóg dodał: «A to jest znak przymierza, które Ja zawieram z wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie żadnego istnienia».

Ps 25 (24), 4-5. 6 i 7bc. 8-9 (R.: por. 10) Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność

Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, * 
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami. 
Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń, * 
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.

Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie, * 
na swoją miłość, która trwa od wieków. 
Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu * 
ze względu na dobroć Twą, Panie.

Dobry jest Pan i łaskawy, * 
dlatego wskazuje drogę grzesznikom. 
Pomaga pokornym czynić dobrze, * 
uczy ubogich dróg swoich.

1 P 3, 18-22 Woda chrztu nas ocala

 Najdrożsi:

Chrystus raz jeden umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia przez Ducha. W Nim poszedł ogłosić zbawienie nawet duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę. Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zobowiązanie dobrego sumienia wobec Boga – dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali aniołowie i Władze, i Moce.

Aklamacja (Mt 4, 4b)

Chwała Tobie, Słowo Boże

Nie samym chlebem żyje człowiek,

lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

Mk 1, 12-15 Jezus był kuszony przez Szatana, aniołowie zaś Mu usługiwali

Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. A przebywał na pustyni czterdzieści dni, kuszony przez Szatana, i był ze zwierzętami, aniołowie zaś Mu służyli. Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»

Rozważanie:

Jezus został wyprowadzony na pustynię przez Ducha. Pozostał bierny w tej sytuacji. Okres czterdziestu dni symbolizuje czas, w którym dokonuje się dużo zmian, moment próby, ale też sekwencję zdarzeń na tyle długą, która by pozwoliła Jezusowi przeżyć wszystkie ludzkie pokusy, co czyni Go podobnym nam, ludziom żyjącym na ziemi. Jezus doświadczył kuszenia, by móc się przygotować do swojej misji zbawczej. Poznał naturę człowieka, wystawioną przez grzech pierworodny na napaści szatana i pokazał, jak wygląda ideał nowego człowieka – przeszedł przez pokusy i dał zapowiedź powrotu do stanu doskonałego, jak było przed grzechem Adama i Ewy; obecność zwierząt, które nie czynią mu krzywdy, jak pierwszym ludziom w raju ukazuje ten stan, zaś aniołowie usługujący wskazują na Jego godność jako Syna Bożego. Każdy z nas doświadcza pokus w życiu, a Jezus stał się nam tak bliski, że z Jego własnej woli stały się Jego udziałem. Idąc na pustynię jakoby woła do nas, że oddaje nam wszystko, pragnie się stać naszym towarzyszem na każdy dzień. Jezus łączy nieujarzmioną ludzką naturę (zwierzęta) i pierwiastek duchowy (aniołowie) i doprowadza je do zgodności. Pokazuje, że jest możliwe żyć przykazaniami i służyć wiernie Bogu, być posłusznym nakazom Jego Ducha, odkryć w sobie godność Dziecka Bożego, którą świat próbuje w różnoraki sposób zatrzeć. Aby dojść do tego stanu potrzeba pracy nad sobą. Okres Wielkiego Postu, który się rozpoczął, jest czasem, w którym można zastanowić się nad własną relacją z Bogiem, nad rozwijaniem własnej świadomości pełni człowieczeństwa poprzez uczestnictwo w Eucharystii, a także przez podjęcie pewnych wyrzeczeń, osobistej ofiary, mającej na celu formację danej cechy nad którą chcemy podjąć pracę.