A wczora z wieczora

A wczora z wieczora, z niebieskiego dwora,
 Przyszła nam nowina, Panna rodzi Syna.

Boga prawdziwego, nieogarnionego.
 Za wyrokiem Boskim, W Betleem żydowskiem.

Pastuszkowie mali, w polu wtenczas spali,
 Gdy Anioł z północy, światłość z nieba toczy,

Chwałę oznajmując, szopę pokazując,
 Gdzie Panna z dzieciątkiem, wołem i oślątkiem

I z Józefem starym, nad Jezusem małym,
 Chwalą Boga tego dziś narodzonego.

Natychmiast pastuszy, radzi z drogiej duszy,
 Do onejto budki, bieżą wziąwszy dudki.

Chcący widzieć Pana, oddają barana:
 Na kozłowym rogu, krzyczą chwałę Bogu.

Sam śpiewa i będzie ludziom po kolędzie,
 W żydowskiej krainie, o cudownym Synie.

Niebiescy duchowie, z daleka królowie,
 Pragnąc widzieć swego Stwórcę przedwiecznego,

Dziś pokłon mu dają, w ciele oglądają,
 Z czystą Panną w szopie, to maluczkie chłopię

Cieszą podarkami, więc i piosneczkami:
 Witaj Zbawicielu i pocieszycielu,

Witaj Królu nowy, synu Dawidowy;
 Ty masz nas wybawić i w niebie postawić.

W otchłaniach Ojcowie i Patryarchowie,
 Dawno cię czekali, Rorate wołali.

O szczęśliwy żłobie! gdy Messyjasz w tobie,
 W pieluszkach związany, zdawna obiecany.

Jezu najmilejszy, ze wszech najwdzięczniejszy,
 Zmiłuj się nad nami, grzesznemi sługami.