Adoracja Najświętszego Sakramentu

31 sierpnia br w naszej parafii odbyła się Adoracja Najświętszego Sakramentu. Każdego dnia inna parafia w Diecezji Rzeszowskiej podejmuje taką inicjatywę. Po wspólnej Eucharystii nastąpiło wystawienie Najświętszego Sakramentu. Rozpoczęło się ono Koronką do Bożego Miłosierdzia. Każdy z uczestniczących miał również czas na chwile osobistej  adoracji, po której został odmówiony Różaniec w intencjach m.in. Światowych Dni Młodzieży w Krakowie, Diecezji Rzeszowskiej, kleryków, kapłanów, zakonników czy też sióstr zakonnych pracujących czy też posługujących na terenie naszej diecezji. Swoją modlitwą zebrani wierni ogarniali również intencje Biskupów rzeszowskich. Apel Jasnogórski zwieńczył Adorację Najświętszego Sakramentu w naszej parafii.

Rozpoczęcie peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej

W święto Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła tj. 16.05.2016 r.  w naszej parafii rozpoczęła się peregrynacja figurki Matki Bożej Fatimskiej. Po kilkudniowych rekolekcjach oraz odpuście parafialnym rozpoczęliśmy uroczyste przygotowywanie do 100-lecia objawień w Fatimie, oraz 20-lecia parafii w Olchowej.

Każdego dnia, Niebieska Pani z Fatimy będzie nawiedzać domy naszej parafii, aby każdy mógł na nowo mógł poprzez modlitwę i obecność przy figurze Pani z Fatimy dostrzec miłość Miłosiernego Boga, która płynie w Orędziu Fatimskim.

Niech peregrynacja figury Pani z Fatimy połączy na nowo naszą wspólnotę, umocni wiarę i miłość w naszych rodzinach, domach, sąsiedztwach, zakładach pracy i wszystkich miejscach w których stawia nas na co dzień Pan.

 Na zdjęciach: Uroczyste przekazanie figury Matki Bożej Fatimskiej pierwszej rodzinie podejmującej peregrynację-  państwo Magdalena i Jacek Idzik.

Szopki Bożonarodzeniowe w Parafii Olchowa

Żywa szopka przed kościołem

Szopka w Kościele

 Święta Rodzina

Święta Rodzina, czasami nazywana też Najświętszą Rodziną – w teologii chrześcijańskiej rodzina, której członkami byli Jezus Chrystus, Najświętsza Maria Panna i święty Józef. Jak poświadcza Ewangelia Mateusza, genealogiczne pochodziła ona z rodu Dawida.

Już od czasów patrystycznych (m.in. w pismach Augustyna z Hippony, Piotra Chryzologa czy Hieronima ze Strydonu), chrześcijanie czcili Józefa jako Oblubieńca Maryi, a Maryję jako Oblubienicę Józefa. Chociaż oboje zachowywali dozgonną wstrzemięźliwość, tradycja katolicka uznała Świętą Rodzinę za wzór wszystkich chrześcijańskich rodzin, uosabiający „najdoskonalsze złączenie serc” w małżeństwie, komunię „pięknej miłości”, a zarazem proroczy znak wiecznego zjednoczenia osób w uwielbionym ciele, na wzór eschatologicznej relacji aniołów w niebie. Od wieków za teologicznie istotny uważano również fakt, iż Jezus Chrystus przyszedł na świat w rzeczywistości ludzkiej rodziny, jako dziecko poddane swoim ziemskim rodzicom. Nieco inny od katolickiego i prawosławnego punkt widzenia proponuje teologia protestancka, nie uznająca dogmatu o wieczystym dziewictwie Maryi. Na temat życia Świętej Rodziny mówi też część wczesnochrześcijańskich apokryfów, określanych często jako Ewangelia dzieciństwa.

W Kościele katolickim obchodzi się święto Świętej Rodziny w niedzielę w oktawie Bożego Narodzenia, a jeżeli w danym roku nie ma takiej niedzieli, dnia 30 grudnia.

W Piśmie Świętym

O Świętej Rodzinie wspominają następujące teksty biblijne: początek Ewangelii Mateusza (zob. Mt 1, 16-24), zawierający ponadto opis zawarcia małżeństwa i wspólnego zamieszkania przez Józefa i Maryję, a także drugi rozdział Ewangelii Łukasza (zob. Łk 2, 1-20 oraz 2, 41-50).

W teologii katolickiej

Kościół katolicki już od przełomu IV/V wieku czci Maryję i Józefa jako Oblubieńca i Oblubienicę, Jezusa natomiast jako syna Maryi Dziewicy w sensie duchowym i cielesnym oraz Józefa – w znaczeniu duchowym (tzw. „przybrane ojcostwo Józefa”). Małżeństwo Józefa i Maryi zachowało dozgonną wstrzemięźliwość, ponieważ „kryje w sobie równocześnie tajemnicę doskonałej komunii osób, mężczyzny i niewiasty, w przymierzu małżeńskim, a zarazem tajemnicę owej szczególnej bezżenności dla królestwa Bożego”. Realizowałoby się w nim zarówno powołanie do małżeństwa, jak i do dziewictwa konsekrowanego. Święci Rodzice stali się w ramach tradycji łacińskiej wzorem obu tych sposobów życia. Niektórzy teologowie, jak np. Hans Urs von Balthasar, zwracają uwagę, iż w historii małżeństwa Józefa z Maryją można odnaleźć także nową odsłonę tajemnicy Abrahama i Sary. Inni dostrzegali w obojgu nowych Adama i Ewę, zaś w początku Ewangelii Mateusza swoistą trawestację początku Księgi Rodzaju.

Znaczenie dziewictwa Świętych Rodziców

Michał Gołębiowski w książce o małżeństwie Józefa i Maryi w dawnej literaturze chrześcijańskiej zauważa, że dziewictwo Świętych Rodziców zachowywane nawet po narodzeniu Jezusa, wskazuje na przemianę (uduchowienie) relacji między mężczyzną i kobietą, jaka będzie miała miejsce w życiu wiecznym (zob. Mt 22, 30: „W powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić, ale będą jak aniołowie w niebie”).

Jan Chryzostom nauczał, że zmartwychwstanie daje nadzieję na to, że i w przyszłym świecie żona będzie mogła „znaleźć się w tym samym (...) ustroniu”, co jej mąż, „i zamieszkać tam na nieskończone wieki, złączona z nim nie tym węzłem małżeńskim, ale innym, znacznie ten przewyższającym. Albowiem małżeństwo jest tylko związkiem ciał, a tam nastąpi złączenie duszy z duszą, o wiele ściślejsze, przewyższające to złączenie pod wszelkimi względami”. Tak też Józef, choć zamieszkał z Maryją jako jej oblubieniec, „nie uznał jej” (Mt 1, 25: żył z nią w panieństwie). On „nie złączył się z nią cieleśnie, lecz duchowo”, na kształt przyszłej więzi w Królestwie Bożym. W tej perspektywie dziewictwo Józefa i Maryi nie stanowi deprecjacji płciowości, ale nosi znamiona przyszłości eschatologicznej, w której ludzkie relacje wejdą w nowy, wyższy stan. Innymi słowy: tak literatura patrystyczna, jak i późniejsza myśli kościelna podkreślały, iż małżeństwo, choć samo w sobie czasowe i przemijające, przygotowuje oblubieńców do doskonalszego, dziewiczego zjednoczenia w «obcowaniu świętych. „Tać jest miłość, której żadne nie rozdwajają przypadku, której nie tylko odległość miejsca lub czasu rozłączyć i zniszczyć nie może, lecz nawet sama śmierć nie przecina”, pisał Jan Kasjan, jak gdyby parafrazując słowa 1 Listu do Koryntian: „miłość nigdy nie ginie”.

Zarazem w tradycji chrześcijańskiej Józef i Maryja, jako małżonkowie zachowujący doskonałą wstrzemięźliwość, wskazywali na ciągłość pomiędzy stworzeniem człowieka mężczyzną i niewiastą, a eschatologicznym upodobnieniem się człowieka do anioła; ich relacja miała obrazować rozwój ludzkiej miłości.

Koreluje to ze słowami homilii Szymona Starowolskiego, dla którego małżeństwo Józefa i Maryi było „niebieskie nie ziemskie”, a ich wspólna radość była „obrazem szczęśliwości nieodmiennej w krolestwie niebieskim” (...). Małżeństwo jest wedle tej koncepcji ziemskim sposobem realizacji powołania do budowania wspólnoty osób , otwartym jednak na rozwój, analogiczny do rozwoju objawienia w Piśmie. Toteż „trzeba rozwijać jego pełną dynamikę – pisze Tomáš Špidlík – która biegnie od materii do Ducha (...), od pierwszych jego przejawów u zakochanych, przez życie małżeńskie, aż po dziewictwo, które jest celem eschatologicznym tego dynamizmu”. Jak można było wywnioskować z homilii Szymona Starowolskiego, jedność Józefa i Maryi stanowi obraz tego finalnego etapu relacji pomiędzy kobietą i mężczyzną, poddanej już odtąd całkowicie „prawom aniołów”.

Święta Rodzina w parenetyce katolickiej

Świętą Rodzinę można poznawać i powinno się naśladować poprzez jej cnoty. Oto niektóre z nich: wiara, nadzieja, miłość, posłuszeństwo Bogu, wypełnianie przepisów prawa, posłuszeństwo, ubóstwo, pracowitość, gościnność i inne. Święta Rodzina prowadziła życie ukryte przed światem. Była prześladowana przez Heroda. Opis jej życia można znaleźć w Ewangelii według Świętego Mateusza i według Świętego Łukasza. Początkowe rozdziały tworzą tzw. „Ewangelie dzieciństwa”.